De derde ontmoeting

Lieve allemaal,

De terugreis naar Kandy vanuit Ella was een ware the fast and the furious rit, maar dan net iets erger. Vanuit Ella zouden we eerst met een bus naar Bandulla gaan. Het begon er al mee dat we een in volle bus moesten instappen of beter gezegd een overvolle bus. Aan een overvolle bus hebben ze hier geen boodschap, er kan altijd wel iemand bij. Gewoon een beetje duwen bij iedere halte en de bus kan weer verder. Blijkbaar had iemand medelijden met me, omdat ik nog net niet door de bus werd gelanceerd en vervolgens had ik na de tweede halte een zitplaats gescoord. De busschauffeur kauwde een rood tabak , wat een slechte invloed had op zijn rijvermogen. Als een of andere malloot sjeesde hij met een rotgang door de bergen, dat de bus heelhuids in Bandulla is aangekomen blijft een wonder. Kotsmisselijk gingen we met z'n allen in de tweede bus die ons naar Kandy zou brengen. Helaas zijn we met z'n allen in de verkeerde bus gestapt. I.p.v 3 uur hebben we een bus uitgekozen die er 7 uur overdeed om in Kandy te komen!

Maandag begon de tweede werkweek in het babyweeshuis. Afgelopen week zijn er twee baby's binnengebracht. De eerste was een baby van nog geen vijf dagen oud. De moeder was ongetrouwd en heeft mede onder druk van de familie/omgeving haar kindje afgestaan. Het is nog steeds tegen de cultuur in van Sri Lanka, dat een ongehuwde vrouw een kind krijgt. Als ze geluk heeft, treft ze een man die voor haar en het kind wil zorgen. Vaak gebeurt dat niet en is een ongehuwde vrouw met kind, gedoemd tot een geïsoleerd leven. Wanneer ze haar kind afstaat, is er een kans dat ze kan trouwen. Het blijft heel triest, want de liefde voor haar kind is er wel. De tweede baby die binnen werd gebracht, was een meisje van twee weken oud. Ze was 5 minuten in het weeshuis en ik mocht haar de fles geven. Met grote donkere ogen staarde ze me aan, hield met 1 handje mijn vinger vast en viel uiteindelijk in slaap. Het meisje kwam vanuit de vrouwenopvang waar ik in 2013 heb gewerkt. De moeder van het meisje is 15 jaar, had geen familieleden die haar wilde/konden helpen met de zorg voor haar kindje en heeft haar kindje moeten afstaan. Ik zat op woensdagochtend met een prachtig klein meisje in mijn armen.

Vrijdagochtend ging om kwart over 3 de wekker. Het familieweekend stond voor de 'deur'. De meest foute beslissing van de week was om te kiezen voor de trein die om 5uur zou vertrekken. Wanneer ik zo vroeg moet opstaan ben ik minstens de eerste twee uur totaal ontregeld. Ik ging twee keer over m'n nek, nog voor ik het huis had verlaten. Uiteindelijk zat ik in de trein en had gezelschap van een vrouw uit Mexico die ook voor de Green Lion werkt. Aangezien er niet wordt omgeroepen bij welk station de trein stopt is het nog een hele kunst, om bij het juiste station uit te stappen. Eenmaal bij het guesthouse van Siri aangekomen, heb ik eerst 5 uur geslapen, om vervolgens na het eten weer rustig verder te slapen. Zaterdagochtend ben ik samen met Siri richting de jungle vertrokken. De afgelopen week realiseerde ik me weer eens, dat ik het verleden niet kan veranderen en de toekomst niet kan voorspellen. Het is dus zinloos om me hier druk over te maken en er zoveel over na te denken. Bovendien heb ik er alleen mezelf mee. Ik was met dit inzicht niet zo gespannen als vorig jaar vooraf aan de ontmoeting. Omringd zijn door het boeddhisme heeft blijkbaar een positieve invloed :). We zijn eerst naar het huis gegaan van de non waar mijn moeder woont. Zowel mijn moeder als de non waren blij om me te zien. Na nog geen tien minuten in gesprek te zijn geweest, werd mijn moeder heel boos en is in de slaapkamer op bed gaan liggen met de deur dicht. Een kwartier later kwam ze al lachend weer bij ons zitten. Siri had mijn moeder gevraagd om haar familie (die 10 huizen verderop wonen) te informeren over mijn komst. Mijn moeder wilde niet dat ik de familie zou ontmoeten en had het ze net voor onze komst, zaterdagochtend verteld met het gevolg dat een groot deel van de familie niet thuis was. Mijn oma en een oom waren er wel en heel blij om me te zien. Ze vertelde mijn moeder dat ze het fijn hadden gevonden als ze eerder hadden geweten dat ik zou komen. Mijn moeder werd vervolgens heel boos en deze keer vlogen de slippers en schoenen door de lucht. Meer dan een uur lang heeft mijn moeder geweigerd om bij ons te komen zitten. Het gesprek met mijn familie verliep ondertussen heel rustig. Mijn oma legde uit dat mijn moeder als kind al zo heftig kon reageren, ze vaak wegliep van huis en naar niemand echt wilde luisteren. Vele jaren hebben ze geen contact gehad en hoorde alleen via via waar mijn moeder was. Niemand binnen de familie was op de hoogte van mijn geboorte. Geëmotioneerd vertelde mijn oma dat ze heel graag voor me had kunnen en willen zorgen. Ze zei 'we zijn niet rijk, maar we hadden haar met alle liefde groot gebracht'. Ik was ondertussen verbijsterd en lamgeslagen door het hele gebeuren. De familie was zo blij, dat ze een feestmaal wilde maken. Daar was ik dan weer wat minder blij mee, ik zag het plaatje van 'ik fik uit de woonkamer uit vanwege de pepers en kruiden' al voor me. Toen een oom voorbij liep met een hele grote bijl, ik niet veel later een keihard gekukel hoorde en vervolgens een stilte, was mijn enthousiasme voor een Sri Lankaanse maaltijd tot het vriespunt gedaald. De familie had heel lief een uitgebreide maaltijd op tafel gezet, die tegen mijn verwachting in, heerlijk was. Voor de vers geslachte skinny kip heb ik netjes bedankt. Toen er eten op tafel stond, kwam mijn moeder weer naar binnen en lachte en praatte ze vrolijk alsof er niks was gebeurd. Ik was de enige die er nog steeds van onder de indruk was. Het blijft iedere keer heftig om mijn moeder zo te zien. De familie was heel eerlijk en legde uit dat het voorlopig geen goed idee is om een huisje te regelen voor mijn moeder vlakbij hun in de buurt. Het contact is tot op heden zo kwetsbaar dat ze eerst willen proberen om het contact te herstellen. Niemand wist van mijn moeders verleden af en de familie was behoorlijk onder de indruk. Ze wilde mijn moeder graag helpen, maar gaven aan dat het heel lastig zou worden. De familie heeft een basic maar fijn huis, de kinderen en kleinkinderen zien er gelukkig en gezond uit. Mijn boeddhistisch besef was verdwenen, want te midden van mijn familie was het onvermijdelijk om na te denken hoe anders mijn leven eruit had kunnen zien. Ik heb er nog de meeste moeite mee, dat ik mijn moeder niet als mijn moeder zie en dat ook niet zo voel. Heel begrijpelijk wilde ze me de hele tijd voelen. Ik kon alleen maar denken 'je bent mijn moeder niet, ik heb al een hele lieve moeder'. Dat komt wellicht heel hard over, maar ik voel alleen liefde voor mijn ouders. Desondanks zal ik altijd waar mogelijk is, het contact met mijn moeder in Sri Lanka onderhouden. Mijn moeder heeft niet gekozen voor het leven wat ze nu heeft en ik vind dat ze het recht heeft om mij op welke wijze dan ook in haar leven blijft behouden. De toekomst zal uitwijzen in welke vorm en frequentie we contact zullen hebben.

Inmiddels ben ik met de trein onderweg naar Kandy en zal de rest van de zondag doorbrengen aan het zwembad. Ondanks dat het toch wel een heftig weekend was, ben ik opgelucht dat ik uiteindelijk wel de beslissing heb gemaakt om mijn moeder en familie op te zoeken.

Liefs Sarah