De parel van Azië
Door: Sarah
Blijf op de hoogte en volg Sarah
28 Maart 2015 | Sri Lanka, Kandy
Lieve allemaal,
Het is heel cliché, maar de tijd vliegt voorbij. Ik ben inmiddels al een week in Sri Lanka, maar het voelt alsof ik hier al weken ben. Afgelopen maandag ben ik in het babyweeshuis gestart. Het was leuk om te merken dat de medewerkers zo enthousiast waren om me weer te zien. Aangezien de kinderen in dit weeshuis ter adoptie worden afgestaan of naar een ander weeshuis worden overgeplaatst, blijven ze hier maar kort. Er was dan ook geen baby of peuter uit 2013. Het grote verschil met 2013 is dat er recent, drie tienermeiden in het weeshuis wonen. Deze meiden zijn door de kinderbescherming in het baby&peuterweeshuis geplaatst, omdat er hier plek voor ze was. Ze blijven in het weeshuis in afwachting tot een weeshuis waar ze permanent kunnen blijven. In de tussentijd mogen ze niet naar school en spenderen ze hun tijd met kinderen. Het is mooi om te zien, dat ze echt genieten van de kleintjes. Ze zijn zich desondanks wel stierlijk aan het vervelen en willen graag eigen activiteiten ondernemen. Naast de verzorging van de baby's en peuters, begeleid ik nu ook drie tienermeiden. Tegen de tijd dat ik naar huis ga, zullen zij naar een ander weeshuis worden overgeplaatst. De meiden vinden het super dat ik iedere dag activiteiten me ze onderneem. Met z'n 4en weten we het nuttige met het aangename te combineren. In drie weken kan ik ze onmogelijk Engels leren, maar een aantal basis zinnen zoals 'Goedemorgen/goedemiddag, hoe gaat het met u, wat is je naam, mijn naam is' dat is nog wel aan te leren. De meiden zijn erg enthousiast om Engels te kunnen spreken. Daarnaast vinden ze het erg leuk om te tekenen, knutselen en nagels te lakken. Woensdag waren we tekeningen aan het maken met waskrijt en hadden ze me gevraagd om een olifant te tekenen. Tot hilariteit had ik geen olifant of iets wat daar op leek getekend, maar eerder een varken. Iedereen in het weeshuis werd erbij gehaald om m'n 'kunstwerk' te bewonderen. Ik kon het ondertussen niet uitstaan dat ik een varken had getekend i.p.v een olifant. Lang leve mijn iPhone en het goedkope internet in Sri Lanka, want binnen no time had ik een prachtige olifant op papier weten te krijgen, door te Googlen 'hoe teken je een olifant'. Vervolgens had iedereen grote bewondering voor mijn tekenkunsten :). De directrice van het weeshuis kwam van de week naar me toe en bood me fruit aan. Heel lekker, maar iets minder als er allemaal mieren opzitten. Toen ik netjes bedankte vanwege de mieren kreeg ik te horen 'Je bent bent de meest aparte Sri Lankaanse vrouw die ik ken'. Uiteindelijk heb ik een stuk fruit gekregen, zonder mieren. De combinatie van het werken met de tienermeiden en kleintjes is echt heel mooi. Tegelijkertijd blijft het triest, om al die kinderen te zien, zonder ouders. Er is nu een baby van twee weken oud, die door de moeder bij een politiebureau is achtergelaten. Een heel lief klein jongetje, die waarschijnlijk nooit zal weten wie zijn moeder is. Zo heeft ieder kind een soort gelijk verhaal. Ik kan alleen maar hopen dat ieder kind, zo snel mogelijk bij een lieve familie kan opgroeien. De realiteit is, dat niet ieder kind terecht komt bij een familie. Een aantal van de kinderen zal opgroeien in een weeshuis. Die wetenschap vind ik nog wel eens moeilijk als ik met de kinderen werk. Aan de andere kant is het mooi om te zien, hoeveel het met die kleintjes doet wanneer ze zorg en liefde krijgen. Afgelopen week heb ik met drie Franse meisjes in het weeshuis gewerkt, die zich helaas niet wisten aan te passen, met alle gevolgen van dien. Donderdag waren de gemoederen bij de medewerkers zo hoog opgelopen, dat ze coördinator hadden opgebeld en gezegd dat ze geen vrijwilligers meer wilde en alleen nog maar met mij wilde samenwerken. Vrijdag had ik een dag vrij gekregen, omdat de coördinator eerst met de medewerkers in overleg wilde. Maandag kan ik gewoon weer in het weeshuis gaan werken. De coördinator van de Green Lion is zo te vreden over mijn werk voor de organisatie, dat hij binnen het bestuur wil voorleggen om mij een betaalde baan aan te bieden. Er is binnen de Green Lion 1 vrouw uit Mexico die een betaalde baan heeft binnen de organisatie, de rest van de medewerkers uit Sri Lanka. Ik zat het eerlijk gezegd, perplex aan te horen. De coördinator zou willen, dat ik vrijwilligers en stagiaires zou gaan begeleiden, maar me ook inhoudelijk met de projecten bezig zou houden. Iedereen die me kent, weet dat voor mij een droombaan zou zijn. Over een aantal weken heeft de coördinator een overleg met het bestuur. Maar ik heb mijn keuze eigenlijk al gemaakt, mocht er een definitief aanbod komen. Wanneer ik het aanbod zou accepteren, dan zou ik Nena moeten verkopen en dat kan ik niet. Nena heb ik nu ruim 15 jaar en ik kan gewoon niet zonder haar. Het is niet alleen Nena, maar ik kan ook niet zonder mijn ouders, familie en vrienden. Eigenlijk hoop ik dat ze me geen definitief aanbod gaan doen, zodat ik niet voor een dilemma kom te staan. Want de andere kant is dat het wel gaat om 'mijn droombaan'. Maar goed ook in Nederland liggen er ook mooie kansen en mogelijkheden.
Vrijdag had ik dus een vrije dag. Met een groep vrijwilligers zijn we naar Ella gegaan, een klein dorpje gelegen in de bergen. De reis per trein naar Ella, is een van de mooiste treinritten ter wereld. Op het dak van de trein door Equador reizen was spectaculair, maar de treinreis naar Ella is ook echt schitterend!!! Urenlang rijdt de trein door de bergen en langs de theeplantages. De kleuren van het landschap zijn bijna oogverblindend en de vrouwen in kleurrijke sari's vormen een prachtig tafereel! We hadden first class tickets (8euro!). Enkele minuten na ons vertrek, ontstond er een ware ruilhandel. Kikkererwten met stukjes kokosnoot werden geruild voor crackers (niet echt een eerlijke ruil) en rijst voor chips (wederom geen eerlijke ruil). Eigenlijk waren het de Sri Lankanen die hun eten deelde en toen konden wij niet achterblijven. Onze Chinese medereizigers hadden de ruilhandel al snel in de gaten en zagen hun kans schoon. Met stukken taart en mega grote camera's liepen ze op hun Sri Lankaanse medereizigers af. Al snel ontstond er een fotoshoot in combinatie met al het eten. Niet veel later was ook ik verplicht om deel te nemen aan de fotoshoot.
In Ella aangekomen hadden we 2 nachten in een hotel geboekt, wat net een maand geopend was. Voor maar 19 euro p.p hebben we een in een hotel geslapen met een adembenemend uitzicht! Het was genieten om een weekend omringd te zijn met leuke mensen en een schitterende natuur. Sri Lanka is echt de parel van Azië!
Liefs Sarah
Het is heel cliché, maar de tijd vliegt voorbij. Ik ben inmiddels al een week in Sri Lanka, maar het voelt alsof ik hier al weken ben. Afgelopen maandag ben ik in het babyweeshuis gestart. Het was leuk om te merken dat de medewerkers zo enthousiast waren om me weer te zien. Aangezien de kinderen in dit weeshuis ter adoptie worden afgestaan of naar een ander weeshuis worden overgeplaatst, blijven ze hier maar kort. Er was dan ook geen baby of peuter uit 2013. Het grote verschil met 2013 is dat er recent, drie tienermeiden in het weeshuis wonen. Deze meiden zijn door de kinderbescherming in het baby&peuterweeshuis geplaatst, omdat er hier plek voor ze was. Ze blijven in het weeshuis in afwachting tot een weeshuis waar ze permanent kunnen blijven. In de tussentijd mogen ze niet naar school en spenderen ze hun tijd met kinderen. Het is mooi om te zien, dat ze echt genieten van de kleintjes. Ze zijn zich desondanks wel stierlijk aan het vervelen en willen graag eigen activiteiten ondernemen. Naast de verzorging van de baby's en peuters, begeleid ik nu ook drie tienermeiden. Tegen de tijd dat ik naar huis ga, zullen zij naar een ander weeshuis worden overgeplaatst. De meiden vinden het super dat ik iedere dag activiteiten me ze onderneem. Met z'n 4en weten we het nuttige met het aangename te combineren. In drie weken kan ik ze onmogelijk Engels leren, maar een aantal basis zinnen zoals 'Goedemorgen/goedemiddag, hoe gaat het met u, wat is je naam, mijn naam is' dat is nog wel aan te leren. De meiden zijn erg enthousiast om Engels te kunnen spreken. Daarnaast vinden ze het erg leuk om te tekenen, knutselen en nagels te lakken. Woensdag waren we tekeningen aan het maken met waskrijt en hadden ze me gevraagd om een olifant te tekenen. Tot hilariteit had ik geen olifant of iets wat daar op leek getekend, maar eerder een varken. Iedereen in het weeshuis werd erbij gehaald om m'n 'kunstwerk' te bewonderen. Ik kon het ondertussen niet uitstaan dat ik een varken had getekend i.p.v een olifant. Lang leve mijn iPhone en het goedkope internet in Sri Lanka, want binnen no time had ik een prachtige olifant op papier weten te krijgen, door te Googlen 'hoe teken je een olifant'. Vervolgens had iedereen grote bewondering voor mijn tekenkunsten :). De directrice van het weeshuis kwam van de week naar me toe en bood me fruit aan. Heel lekker, maar iets minder als er allemaal mieren opzitten. Toen ik netjes bedankte vanwege de mieren kreeg ik te horen 'Je bent bent de meest aparte Sri Lankaanse vrouw die ik ken'. Uiteindelijk heb ik een stuk fruit gekregen, zonder mieren. De combinatie van het werken met de tienermeiden en kleintjes is echt heel mooi. Tegelijkertijd blijft het triest, om al die kinderen te zien, zonder ouders. Er is nu een baby van twee weken oud, die door de moeder bij een politiebureau is achtergelaten. Een heel lief klein jongetje, die waarschijnlijk nooit zal weten wie zijn moeder is. Zo heeft ieder kind een soort gelijk verhaal. Ik kan alleen maar hopen dat ieder kind, zo snel mogelijk bij een lieve familie kan opgroeien. De realiteit is, dat niet ieder kind terecht komt bij een familie. Een aantal van de kinderen zal opgroeien in een weeshuis. Die wetenschap vind ik nog wel eens moeilijk als ik met de kinderen werk. Aan de andere kant is het mooi om te zien, hoeveel het met die kleintjes doet wanneer ze zorg en liefde krijgen. Afgelopen week heb ik met drie Franse meisjes in het weeshuis gewerkt, die zich helaas niet wisten aan te passen, met alle gevolgen van dien. Donderdag waren de gemoederen bij de medewerkers zo hoog opgelopen, dat ze coördinator hadden opgebeld en gezegd dat ze geen vrijwilligers meer wilde en alleen nog maar met mij wilde samenwerken. Vrijdag had ik een dag vrij gekregen, omdat de coördinator eerst met de medewerkers in overleg wilde. Maandag kan ik gewoon weer in het weeshuis gaan werken. De coördinator van de Green Lion is zo te vreden over mijn werk voor de organisatie, dat hij binnen het bestuur wil voorleggen om mij een betaalde baan aan te bieden. Er is binnen de Green Lion 1 vrouw uit Mexico die een betaalde baan heeft binnen de organisatie, de rest van de medewerkers uit Sri Lanka. Ik zat het eerlijk gezegd, perplex aan te horen. De coördinator zou willen, dat ik vrijwilligers en stagiaires zou gaan begeleiden, maar me ook inhoudelijk met de projecten bezig zou houden. Iedereen die me kent, weet dat voor mij een droombaan zou zijn. Over een aantal weken heeft de coördinator een overleg met het bestuur. Maar ik heb mijn keuze eigenlijk al gemaakt, mocht er een definitief aanbod komen. Wanneer ik het aanbod zou accepteren, dan zou ik Nena moeten verkopen en dat kan ik niet. Nena heb ik nu ruim 15 jaar en ik kan gewoon niet zonder haar. Het is niet alleen Nena, maar ik kan ook niet zonder mijn ouders, familie en vrienden. Eigenlijk hoop ik dat ze me geen definitief aanbod gaan doen, zodat ik niet voor een dilemma kom te staan. Want de andere kant is dat het wel gaat om 'mijn droombaan'. Maar goed ook in Nederland liggen er ook mooie kansen en mogelijkheden.
Vrijdag had ik dus een vrije dag. Met een groep vrijwilligers zijn we naar Ella gegaan, een klein dorpje gelegen in de bergen. De reis per trein naar Ella, is een van de mooiste treinritten ter wereld. Op het dak van de trein door Equador reizen was spectaculair, maar de treinreis naar Ella is ook echt schitterend!!! Urenlang rijdt de trein door de bergen en langs de theeplantages. De kleuren van het landschap zijn bijna oogverblindend en de vrouwen in kleurrijke sari's vormen een prachtig tafereel! We hadden first class tickets (8euro!). Enkele minuten na ons vertrek, ontstond er een ware ruilhandel. Kikkererwten met stukjes kokosnoot werden geruild voor crackers (niet echt een eerlijke ruil) en rijst voor chips (wederom geen eerlijke ruil). Eigenlijk waren het de Sri Lankanen die hun eten deelde en toen konden wij niet achterblijven. Onze Chinese medereizigers hadden de ruilhandel al snel in de gaten en zagen hun kans schoon. Met stukken taart en mega grote camera's liepen ze op hun Sri Lankaanse medereizigers af. Al snel ontstond er een fotoshoot in combinatie met al het eten. Niet veel later was ook ik verplicht om deel te nemen aan de fotoshoot.
In Ella aangekomen hadden we 2 nachten in een hotel geboekt, wat net een maand geopend was. Voor maar 19 euro p.p hebben we een in een hotel geslapen met een adembenemend uitzicht! Het was genieten om een weekend omringd te zijn met leuke mensen en een schitterende natuur. Sri Lanka is echt de parel van Azië!
Liefs Sarah
-
28 Maart 2015 - 21:22
Mapa:
Neeeeee, niet blijven. Wij willen ook geknuffeld worden!!!! Liefs mapa. -
29 Maart 2015 - 17:04
Anja Schul:
Wat schrijf je mooie verhalen, Sarah. Het weeshuis zal heel blij met je zijn.
Bij jou is het nu waarschijnlijk prachtig, warm weer. Hier is het beestachtig slecht. Harde wind en veel regen. Nog een heel goed verblijf toegewenst, Lfs. Anja -
31 Maart 2015 - 15:59
Bertine:
Ha lieve Saar. Wat maak je weer bijzondere dingen mee.
Ik ben benieuwd naar het vervolg...
Een dikke knuffel Bertine -
01 April 2015 - 09:57
Anne Kennes:
Waaaauw Sarah!!!!!! Erg bijzonder om een baan semi-aangeboden te krijgen! Ik ben erg benieuwd naar het vervolg! Hoop verder dat je weer ontzettend geniet van al het mooie dat Sri Lanka en haar mensen heeft te bieden. Ben stiekem wel een beetje jaloers, maar vind het wel erg leuk om je verhalen te lezen. Krijg je toch nog iets mee van alles daar ;)
Hoe is het verder met Dhammike? Z'n kindje al gespot? :)
Veel plezier nog meid! -
02 April 2015 - 21:24
Vera:
Hallo Sarah, wat een prachtig verslag weer. Bijzonder om het allemaal te lezen. En voor komend weekend: soms moet je gewoon ademhalen, vertrouwen hebben en zien wat er gebeurt.
Liefs, Vera -
03 April 2015 - 10:59
Steven:
Heey Saartje,
Wat een mooi verhaal weer en ik kan me voorstellen dat het werk zo bevredigend kan zijn, maar daarnaast ook een soort frustratie op kan wekken. Je bent van jezelf al een mooi mens met de wil om leven te verbeteren voor jezelf en voor anderen.
Laat zo'n aanbod om daar te blijven werken ook niet over een nacht ijs gaan en denk daar goed over na! In Nederland hebben we jou op een andere manier nodig!!
Heel veel succes en ik ben benieuwd naar wat er komen gaat.
Veel liefs,
Steven -
07 April 2015 - 17:14
Jennifer:
Hi Sarah,
Ik ben zo benieuwd naar je volgende verhaal (en die is er gelukkig al), want hoe is dit afgelopen?!
Wat klinkt dit land toch bijzonder (zo wordt de 'must-see-list' alleen maal groter...) en wat speciaal allemaal wat je doet, meemaakt, teweeg brengt!
Groetjes! -
28 April 2015 - 18:25
Nathalie Hagenstein:
Knap dat je de keuze hebt gemaakt om in Nederland te blijven ondanks dat je hier zo geniet altijd. Maar ik denk dat het voor nu de juiste keuze is. Emigreren kan altijd nog.
Ben blij dat ik je nu in Amsterdam kan ontmoeten en niet in Kandy!
Zo'n pokke end elke keer, hahahahaa
Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
