Here i go again :)

Lieve allemaal,

Een aantal mensen heeft me gevraagd of ik weer een blog ga bijhouden tijdens mijn reis. Aangezien er altijd zoveel gebeurd, is het voor mezelf ook mooi om terug te kunnen lezen, wat ik allemaal heb meegemaakt.

Vorig jaar heb ik het besluit genomen, om in 2015 voor 3 weken naar Sri Lanka te gaan. De komende drie weken ga ik voor de Green Lion werken. Er zijn momenteel weinig vrijwilligers, dus is er genoeg werk te doen. De afgelopen tijd is de vraag 'losgebarsten' hoe effectief vrijwilligerswerk is, waar de vraag eigenlijk over gaat is, hoe schadelijk is vrijwilligerswerk. Ik begrijp wel waar die vraag vandaan. Er zijn veel projecten binnen de Green Lion waar ik niet wil werken, ondanks dat ze daar wel mensen nodig hebben. Ik heb gewoonweg voor sommige projecten, onvoldoende kennis en ervaring en ga er daarom ook niet aan beginnen. De komende drie weken ga ik in hetzelfde babyweeshuis werken als 2 jaar geleden.Er wonen hier ongeveer 20 baby's en nog eens een zelfde aantal peuters. Deze kinderen blijven niet tot hun 18e in dit weeshuis. De meeste kinderen worden ter adoptie afgestaan of stromen toch door naar een weeshuis waar ze wel voor langere tijd verblijven. Er zijn zoveel kindjes die tegelijkertijd eten nodig hebben en verzorgd moeten worden, dat de vaste medewerkers niet voldoende de tijd hebben om alleen de verzorging op zich te nemen. Wat ik in dit weeshuis heel mooi vindt, is de samenwerking met de vaste medewerkers. Zij leren mij veel, maar andersom ook. Op deze manier draag je op lange termijn met eigen kennis en ervaring zeker veel bij. Daarnaast zijn het zoveel baby's, dat ze niet de persoonlijke aandacht krijgen die ze nodig hebben. Ik zou eerlijk gezegd niet voor 3 weken in een weeshuis met oudere kinderen gaan werken, omdat ik dat te kort vind. De kinderen hebben tijd nodig om mij te vertrouwen en eer dat ze dat vertrouwen hebben opgebouwd, zou ik al weer weg gaan. Het is mooi om met de baby's te mogen werken. Ze mogen op schoot hun flesje opdrinken en vallen vervolgens heerlijk in slaap. Ik vind het prachtig om te merken hoe ze ontspannen en zich vol genoegen tegen je aan nestelen. Ze blijven vrij kort in het weeshuis, ik vind het mooi om ze liefde en zorg mee te geven tot ze kunnen opgroeien bij een familie.

In tegenstelling tot 2013 ben ik vrij relaxt op reis gegaan. Alhoewel de weken voor vertrek kreeg ik het lichtelijk op m'n zenuwen. Ik begon me te beseffen dat het 'hoofddoel' van deze reis niet het werken in het weeshuis zou zijn. Als ik mijn moeder niet had gevonden of zelfs de zoektocht niet was gestart, dan zou ik nu niet naar Sri Lanka zijn vertrokken en eerlijk gezegd ook waarschijnlijk de komende jaren niet. Zoals veel mensen heb ik ook Wie is de Mol gekeken en de beelden van het prachtige Sri Lanka gezien maar wel met een dubbel gevoel. Aan de ene kant de schoonheid van het land maar aan de andere kant roept het bij mij ook iets anders op. Het is lastig te beschrijven. Ik heb heel weinig met Sri Lanka gehad, misschien onbewust uit bescherming tegen emoties. Maar ik besef me nu des te sterker dat Sri Lanka het land is, waar ik had kunnen opgroeien. Het is het land, waar mijn leven er totaal anders uit gezien. Laatst vroeg iemand me 'wat valt je als eerste op als je in Sri Lanka bent en voel je jezelf thuis' In 2013 heb ik daar niet bij stil gestaan, omdat ik in de eerste weken alleen maar terug naar huis wilde. Ik begin echter een steeds sterkere connectie te voelen met het land en de mensen. Dat is heel mooi, maar ook ingewikkeld. Ik kan het voor mezelf niet altijd 'plaatsen', beschrijven en toelaten. Daarbij is er ook een zekere mate van tegenstrijdigheid . Logisch dat mensen denken dat het te maken heeft met het gegeven dat ik mijn moeder heb gevonden. De connectie is gaan groeien met het land en de mensen, nog voor ik haar heb gevonden.

Mijn moeder heeft tot ongeveer 3 maanden geleden bij Siri en zijn familie gewoond. Op een dag is ze zonder iets te zeggen weg gegaan. Dat is natuurlijk haar keuze, die ik ook zeker respecteer. Het was alleen fijn geweest als ze het had gezegd en ik niet een hele tijd in de rats had gezeten. Ze had blijkbaar wel gezegd tegen mensen 'als Siri belt, dan moet je zeggen dat ik in het ziekenhuis lig, zodat ze niet weten waar ik ben. Ik kan ergens begrijpen dat ze angst had voor boze reacties en ze daarom het ziekenhuis verhaal heeft laten vertellen. Ik had alleen gehoopt dat ze in de afgelopen maanden iets meer vertrouwen zou hebben opgebouwd om de waarheid te kunnen zeggen.. Ze schijnt bij de non te wonen, waar wij haar in 2013 hebben gevonden. Dat is prima op zich, alleen ze heeft ons in mei vorige jaar verteld dat ze helemaal niet bij de non wil wonen, omdat zij niet aardig zou zijn en misbruik zou maken van haar. Tot haar vertrek bij Siri heb ik haar iedere week gebeld en regelmatig foto's gestuurd, zodat ze wist dat ik wel aan haar dacht. Tegen Siri heb ik gezegd dat ik niet wist of ik mijn moeder nog zou opzoeken in maart, omdat ik niet 28 uur kan reizen in een weekend met de kans dat ze er helemaal niet is. Dat schoot bij mijn moeder nogal verkeerd, toen ze dat hoorde op het moment dat ze haar spullen bij Siri kwam halen. Het was eerlijk gezegd niet mijn idee om haar dat te vertellen, maar goed het was al te laat. Vervolgens had ik een behoorlijk boze en scheldende moeder aan de telefoon. Het positieve was, dat ik geen woord Singalees begrijp en dus eigenlijk ook niet doorhad dat ze aan het schelden was. Siri nam de telefoon over en vertaalde wat ze had gezegd. Ik neem het haar niet kwalijk. Ze wil me gewoon graag zien. Gelukkig heb ik mijn moeder kort daarna nog even kunnen spreken en was ze rustiger. Siri had uitgelegd waarom ik misschien niet zou kunnen komen.
Ik heb na heel lang nadenken toch het besluit genomen om mijn moeder in de jungle te gaan opzoeken in het weekend van 4 april en dat te combineren met een bezoek aan mijn oma (van 95 jaar!) en een aantal tantes, mits ze natuurlijk er is. Eind volgende week gaat Siri bellen om te onderzoeken of mijn moeder nog steeds in de jungle verblijft. Dus ja dat heeft me de afgelopen weken behoorlijk bezig gehouden, zal ze er zijn, hoe gaat het weerzien dan gaan, is ze nog boos, hoe gaat het met haar, hoe gaat de familie reageren en tot slot hoe ga ik het ervaren als ze spoorloos blijkt te zijn. Daarbij komt toch ook wel de vraag hoe gaat het in de toekomst verlopen. Wil en kan ik haar ieder jaar opzoeken, 'moet' ik mezelf schuldig en verantwoordelijk voelen als ik een andere keuze maak. Kortom naast mijn fulltime baan, heb ik het er druk mee gehad.

Het was dan ook meer dan heerlijk om de eerste 2 dagen in Sri Lanka te zonnen, verse kokosnootmelk te drinken en hamburgers te eten, nadat m'n hersenen de afgelopen tijd overuren hebben gedraaid . Het was leuk om op te merken dat mensen me na 2 jaar nog steeds herkennen. De aankomst op het vliegveld was overigens amusant. Ik zou worden opgewacht door iemand van de Green Lion. Die man had een beschrijving gekregen hoe ik eruit zag. De beschrijving zal vast en zeker voor een groot deel juist zijn geweest, alleen het deel dat hij moest uitkijken naar een 'really tall woman' niet. Hij zat dan ook een hele tijd te wachten zonder resultaat en ik kon niemand vinden met een bord waar mijn naam op stond. Uiteindelijk heb ik naar de coördinator gebeld terwijl de beste man wanhopig naast mij zat! Blijkbaar hoorde die mij de naam van de coördinator en Green Lion noemen want ineens zwaaide de man naast me met mijn naambord! Nou goed het was wel te verwachten dat er iets typisch zou gebeuren:)

Ik ga het verhaal afronden en genieten van een warme zondagavond onder het genot van een cocktail!

Liefs Sarah