Een koffer vol herinneringen

Lieve allemaal,

Vanaf het balkon met uitzicht op de Indische Oceaan schrijf ik het laatste verhaal van deze reis.

De treinreis op zondag van Aluthgama naar Kandy was wederom prachtig! Eigenlijk is iedere treinreis door Sri Lanka schitterend. Voor het grootste gedeelte van de tijd is het heldergroene berglandschap met zijn theeplantages grenzeloos. Rondom Colombo is het zicht op de Indische Oceaan eveneens grenzeloos. In Kandy aangekomen heb ik de rest van de dag aan het zwembad doorgebracht. Het was heerlijk om in de zon te relaxen en bij te komen van het intensieve weekend.
Vanaf het moment dat ik in Kandy ben, vliegen de verhalen over dat ene meisje uit Nederland, die ook geadopteerd is, me om de oren. De vraag of ik haar ken is me ook met regelmaat gesteld. Schijnbaar is het vrij logisch, dat de kans heel groot is dat ik alle geadopteerden uit Sri Lanka ken, die ook in Nederland wonen! Volgens de andere vrijwilligers zouden we heel veel overeenkomsten hebben en elkaar echt eens moeten ontmoeten. Aangezien het zwembad een ontmoetingsplek is geworden , hadden we elkaar al snel gevonden. Ik moet toegeven dat er inderdaad een aantal overeenkomsten zijn. Het bleek dat Siri onze moeders had gevonden, we allebei in 2013 voor de Green Lion in Kandy hadden gewerkt en die zomer kregen we dezelfde vraag 'of we dat ene meisje uit Nederland kende die ook geadopteerd was'. Het is wel toevallig dat we elkaar twee jaar later toch hebben ontmoet. Over bijzondere ontmoetingen gesproken. Er is vorig weekend een man uit Alabama van 73 jaar als vrijwilliger gekomen. Op 73 jarige leeftijd het besluit nemen om voor een week naar Sri Lanka te gaan, zodat je denkt iets van het land meemaakt en tegelijkertijd veel nieuwe mensen ontmoet is toch fantastisch?! Hij reist de hele wereld over, waarbij hij telkens 1 week in een land verblijft omdat hij
anders thuis zo mist. Nathalie (vriendin) en ik hebben hem natuurlijk wel even gevraagd of de plaatsen Blue Bell en Fillmore uit de serie Hart of Dixie echt bestaan in Alabama. Toen Nathalie vroeg of hij Dr. Zoe Hart al eens had ontmoet, dacht de beste man volgens mij dat we een zonnesteek hadden opgelopen.

Het aanbod om in Sri Lanka te gaan werken, heeft een aantal mensen bezig gehouden. Ik heb een definitief aanbod gekregen en ik heb het voorlopig niet aangenomen. Het is een keuze die ik heel bewust heb genomen. Na lang nadenken besef ik me, dat het voor mij nu niet de tijd is om voor een jaar in Sri Lanka te gaan wonen. Een jaar lijkt kort, maar is heel lang als je iedereen die je lief hebt moet achterlaten. Een aantal mensen weten dat ik voor mijn vertrek heb gezegd, dat deze reis naar Sri Lanka voorlopig de laatste zou zijn en waarom. Misschien dat ik nu des te meer heb genoten van de tijd die ik had in Sri Lanka. Ik ervaar een schuldgevoel en de plicht om iedere keer als ik in Sri Lanka ben, mijn moeder op te zoeken en voor haar te zorgen. Het is voor mij emotioneel te zwaar om ieder jaar een reis naar Sri Lanka te ondernemen. Ik heb mijn moeder nu drie keer in slechte omstandigheid ontmoet. In het afgelopen jaar hebben we er alles aan gedaan om een veilige plek te vinden voor mijn moeder. Ze is niet in staat om mensen te vertrouwen, te communiceren en op een plek te blijven. Dat is in de eerste plaats heel triest voor haar. Er is zoveel wat ik voor haar zou willen doen, maar voor mijn gevoel sta ik iedere keer machteloos. Kan je iemand helpen die niet in staat is om hulp te accepteren? Daarbij komt ook de vraag of het wel zo verstandig is om haar way of life te willen veranderen. Te veel mensen om zich heen die van alles vragen en zeggen staat gelijk aan chaos in haar hoofd en heftige emoties, die ze (alleen) niet kan 'dragen'. Ik kan niet de persoon zijn die er voor haar is om het leed op te vangen. Het klinkt egoïstisch maar ik vind het besef ingewikkeld, dat ik de enige persoon ben die haar het leven aangenamer maakt. Ik voel geen liefde maar wat als mijn moeder dat gaat ervaren? Hoe pijnlijk is het voor een moeder als je geen liefde ontvangt van je kind? Er zijn te veel vragen die nog een te grote 'rol' spelen, waardoor ik voorlopig niet in Sri Lanka wil werken en wonen. Ik heb een keuze gemaakt en sta daar volledig achter. Het is niet eenvoudig geweest. Het klinkt wellicht zoetsappig maar ik heb mijn hart gevolgd en voor mij is deze keuze daarmee de juiste geweest.

De laatste week in het babyweeshuis was mooi en ontroerend tegelijkertijd. In een korte periode zijn er drie baby's gekomen van nog geen week oud. Het is mooi geweest om de kleintjes sterker te zien worden, maar ook ontroerend dat ze op zo'n jonge leeftijd alleen op de wereld staan en hun toekomst nog zo in onzekerheid. Bij de groep van de oudere kinderen, is er twee weken geleden een 8 jarig jongetje samen met zijn 4 jarige zusje gekomen. Het jongetje wist in tegenstelling tot zijn zusje al snel zijn draai te vinden. Het meisje zat de hele dag op de grond of stond roerloos in een hoekje. Op een gegeven moment ben ik naast haar gaat zitten en vervolgens heeft ze me de hele tijd aangestaard. Langzaam maakten we contact en durfde ze haar handje in mijn hand te leggen. Samen hebben we iedere ochtend gespeeld, heb ik haar gestimuleerd om met andere kinderen te spelen en het contact op te zoeken van de vaste medewerkers. In het begin ging dat gepaard met gehuil dat bijna mijn hart brak. Ik was eigenlijk alleen maar heel blij, dat ze de afgelopen dagen niet naar me toe kwam lopen, maar vrolijk met de andere kindjes bleef spelen.
'Je bent een Sri Lankaanse vrouw en je moet dus een Sri Lankaanse maaltijd kunnen bereiden, aldus de vaste medewerkers op mijn laatste dag. Met zijn allen hebben we gerechten gemaakt voor het aankomend Boeddhistische nieuwjaar. Eigenlijk was het gewoon 'groen licht' en hadden ze een uitgelezen kans gecreëerd om me heel veel vragen te stellen. En andersom ook :)

Sri Lanka is een ongelooflijk mooi land, waar ik de afgelopen zo enorm van heb genoten! Hoe ingewikkeld het ook kan zijn, ik ben oprecht trots om in zo'n mooi land als Sri Lanka te zijn geboren.

Bedankt voor alle reacties in de afgelopen weken! Met een propvolle koffer (ik had nog niet genoeg rokken en jurken ;)) en heel veel bijzondere herinneringen vlieg ik vannacht terug naar huis.

Liefs Sarah